Kendin olmak istiyorsun, öyle mi?

İnsan küçük varlık, kalabalıklar içinde kendisi olmak istiyor. Bunun için gerçeklerden kaçıyor, hikayesini kendi istediği gibi çarpıtıyor, hayatı başka bir yerde, başka bir şekilde yaşanmış olsa idi daha iyi sonuçlar verirdi diye düşünüyor. Çaresizce içiyor, bir göz teması, bir ten teması, bir koku için masumiyetini harcamaktan, belki tesadüfen önüne düşmüş olan zayıf bir gerçeklik umudunu veya o eski çocukluk zamanlarını nasılsa aşıp elinde kalan tek tük değerleri öldürmekten korkmuyor… Ve ne kadar da iddialı sözler ediyor: “Kendim olmak ve kendim kalmak istiyorum, özgür olmak ve özgür kalmak, saygı görmek ve anlaşılmak istiyorum.” Üstelik, ucuz hevesler ile kendini alçaltan sanki başka biriymiş gibi, sefilce devam ediyor: “Başka bir şey olarak değil, sadece kendim olarak sevilmek, onurlandırılmak istiyorum.”

Oysa kalabalıklardan çıkmayı denemek de bir yoldur. Ve hatta belki, kendin olmak hedefini bu denli karşı koyulmaz kılan, her defasında etinden bir parçanın kopmasına, biraz daha hayvanlaşmana yol açan da zaten kalabalıkların içinde olmandır? Kalabalıklardan çıkmayı başarsan “sadece kendin olmanın” aslında hiçbir şey olmamak olduğunu göreceksin. Kendinden başka bir şey, kendinden fazla bir şey olmak isteyeceksin…. Evet yine küçük kalacaksın, ihtimal daha da küçüleceksin. Ama bu seni üzmeyecek, O şeye varmak için giriştiğin çaba sana kaybettiğin onuru da armağan edecek.

Hayata makul bir haysiyet düzeyinde tutunmuş, mutluluğu da varılacak bir başka menzil olarak değil, her gün alıp verdiği nefesin makul bir parçası olarak gören ve salt buna şükrederek bir sonraki güne umutla uyananan insanlara dikkatli bakın, asıl maharetleri kendileri olmak değil kendilerinden fazla bir şey olmaya razı olmalarıdır.

Birbirilerimizi ve kendi kendimizi aldatmaktan başka bir işe yaramayan şu kanamalı hayattan çıkmak, küçüklüğümüzü korkmadan hissedebileceğimiz bir güzel bahçeye varmak dileği ile….