İnsan ve Kargalar - Gaffar Yakınca

Yapraksız dalların tepesinde bir felaket vaveylası ile dönüp duran bu kara kuşlar, sanki şu gri göklere değil de yeryüzüne aitmiş gibiler.

Hepimiz ruhumuzda az çok bir uğursuzluk taşırız, hepimizde itiraf edilmesi de vazgeçilmesi de imkansız bazı fesatlar yaşar. Muhayyilemizde bunlarla ve ruhumuzun daha nice fenalıkları ile donattığımız bu masum kuşlar, şimdi gri gökte dönerek, birbiri ardınca feryat ederek sanki Allah’a günahlarımızın kefaretini sunuyor.

Ah insan, sen ne kadar şanslı ve ne kadar zavallısın!

Cennet bahçelerinden omuzlarına düşüveren günahı yükleyecek birilerini hep buldun da, kendi ruhundan fışkıran kötücüllüğü bir nebze azaltmaya yetmedi gücün.

Ah kargalar, sizler ne kavî ne mübarek kuşlarsınız!

Bize ait en karanlık hislere bekçilik eder, yeryüzünün bunca yükü ile dalları, yolları, tarlaları kanatıp uçsuz bucaksız gökleri ağlatırsınız….

Şiir: Les Corbeaux (Kargalar) – Arthur Rimbaud
Okuyan: Léo Ferré

Şiirin orijinal metni:

Seigneur, quand froide est la prairie,
Quand dans les hameaux abattus,
Les longs angelus se sont tus…
Sur la nature défleurie
Faites s’abattre des grands cieux
Les chers corbeaux délicieux.

Armée étrange aux cris sévères,
Les vents froids attaquent vos nids !
Vous, le long des fleuves jaunis,
Sur les routes aux vieux calvaires,
Sur les fossés et sur les trous
Dispersez-vous, ralliez-vous !

Par milliers, sur les champs de France,
Où dorment des morts d’avant-hier,
Tournoyez, n’est-ce pas, l’hiver,
Pour que chaque passant repense !
Sois donc le crieur du devoir,
Ô notre funèbre oiseau noir !